ابریشم یک ماده بخیه طبیعی غیر قابل جذب است که به طور گسترده برای بستن زخم استفاده می شود. این بخیه طبیعی رایج‌ترین بخیه طبیعی بود که از کلاژن پیشی گرفت و در صنعت زیست پزشکی در 100 سال گذشته استفاده شد. در طول 25 سال گذشته، طیف وسیعی از بخیه های مصنوعی تجزیه پذیر بر بازار بخیه ها تسلط یافته است. با این حال، ابریشم به دلیل ویژگی های سودمندی که دارد هنوز در جراحی های چشمی، عصبی و قلب و عروق محبوب است.

ابریشم از پیله کرم ابریشم  به دست می آید. به عنوان فیبر پروتئینی تعریف می شود. ابریشم با زنجیره‌های فیبروین تقریباً کشیده، بسیار کریستالی و کاملاً در جهت الیاف در یک راستا قرار دارند که همه اینها به سفتی و استحکام قابل‌توجه فیبر کمک می‌کنند. پروتئین های فیبری مانند ابریشم با یک توالی اولیه بسیار تکراری مشخص می شوند که منجر به همگنی قابل توجهی در ساختار ظریف می شود. به دلیل این ویژگی‌های ساختاری، خواص مکانیکی قابل توجهی از خود نشان می‌دهد و گزینه‌های مواد مهمی را در زمینه آزادسازی کنترل‌شده، بیومواد و داربست‌ها برای مهندسی بافت فراهم می‌کند.